ساختمان بیمه نیویورک
طراح : ویلیام لی برون جنی ، جان ولبورن روت
شیکاگو ، دهه ۱۸۸۰
آتش سوزی سال ۱۸۷۱ که سبب نابودی شهر شیکاگو گردید ثابت کرد که تمامی بخش های آهنی سازه ساختمان ها باید با آجر یا مصالح بنایی دیگر برای جلوگیری از فرو ریختن اسکلت آهنی ساختمان در اثر حریق، پوشانده شود. در سال ۱۸۸۳ از معمار و مهندس سازه، ویلیام لی برون جنی (۱۹۰۷-۱۸۳۲)، کسی که در پلی تکنیک اکول در پاریس تحصیل کرده بود، درخواست شد تا یک ساختمان اداری در شیکاگو برای شرکت بیمه نیویورک طراحی کند. طرح پیشنهادی جنی و ساخت آن چشم انداز شهری را در آمریکا برای همیشه و به طور کلی تغییر داد.
جنی ساختمانی با اسکلت فلزی متشکل از ستون های آهنی پیچشده و تیرهایی از مقاطع آهن ریخته گری شده درون دیوارهایی از مصالح بنایی برای نگهداری بار اصلی ساختمان پیشنهاد کرد. هنگامی که ارتفاع اسکلت فلزی در حال اجرای ساختمان به شش طبقه رسید، جنی نامه ای از شرکت فولاد کارنگی فیپس از پیتزبورگ دریافت نمود که پیشنهاد تعویض تیرهای آهنی با تیرهای فولادی بسمر را ارائه کرد. جنی با این تغییر موافقت نمود و چهار طبقه بعدی ساختمان را با استفاده از تیرهای فولادی ساخت. این اولین بار بود که فولاد در سازه و اسکلت یک ساختمان به کار برده شد.
گسترش ساختمان مرکزی بیمه نیویورک
ساختمان مرکزی بیمه نیویورک در سال ۱۸۸۵ تکمیل شد و سپس ارتفاع آن تا دوازده طبقه نیز افزایش یافت و عنوان نخستین آسمان خراش را به خود اختصاص داد. موفقیت سازهای اسکلت فلزی پیشنهادی جنی در واقع در پشت مصالح بنایی پنهان شده و نمای ساختمان با همان جزییات معماری ویکتوریایی تزیین شده بود. در طرح بعدی وی با نام ساختمان لیتر رو (۱۸۹۰-۱۸۸۹) تمامی ساختمان از قاب فولادی ساخته شده بود و هیچ یک از دیوارهای داخلی باربر نبودند. جنی در نماهای خارجی از پنجره های شیشه ای که کاملا درون اسکلت جای گرفته بودند استفاده کرد. در همان زمان نشریه صنایع معاصر شیکاگو در این زمینه چنین نوشت:” این ساختمان با دانشی مشابه ساخت یک پل فلزی برای عبور قطار و با بازرسی های دقیق ساخته شده است یک روش اقتصادی با یک شیوه رویایی همانند زمانی که بوناروتی بزرگترین کلیسای مسیحیت را بنا کرد.
این مطلب را از دست ندهید…
جان ولبورن روت و ساختمان ریلاینس
طرح های معماری با استفاده از اسکلت فولادی به طور پیشرفته تری توسط جان ولبورن روت (۱۸۹۱- ۱۸۵۰) و با همکاری شریک وی دانیل هودسون برنهام (۱۹۲۱-۱۸۴۶) در ساختمان ریلاینسریلایانس به کار برده شد. این بنا در سال ۱۸۹۰ در شیکاگو آغاز شد و در سال ۱۸۹۴ به اتمام رسید.
در این ساختمان پنجره های بزرگ و متناسب افقی عقب تر از نما قرار گرفته و تمامی ساختمان دارای طرحی مانند ساختمان های بلند دوران کلاسیک است. گیدئین در مورد این ساختمان این گونه توضیح می دهد: “در ظرافت و خلوص تناسبات، این ساختمان نماد متبلور مکتب شیکاگو است، چیزی مشابه آواز قو …. این ساختمان در شیکاگو، چیزی است بیش از یک انگیزه برای ایجاد جذابیت، یک پیش بینی معمارانه برای فناوری های ساخت در آینده.
منبع : تحریریه پیک کد