مکتب شیکاگو ، رشد و بالندگی معماری – معماری معاصر
تهیه کننده : دکتر محمودی
آنچه که ما به عنوان مکتب شیکاگو می شناسیم، رشد و بالندگی معماری است که بین سال های ۱۸۸۳ و ۱۸۹۳ در این شهر اتفاق افتاد. در دهه هشتم قرن ۱۹امر ساختمان سازی در شیکاگو رونق یافت و آسمانخراشهایی به ارتفاع ۱۲، ۱۴، ۱۶ . ۲۳ طبقه ساخته شدند که بیشتر آنها مراکز اداری شهر بودند. یکی از افرادی که در تداوم و تحوّل شیوه های ساختمان سازی در این مکتب خدمات ارزنده ای انجام داده، ویلیام له بارون جنی است.
جِنی مهندسی بود که اولاً با ابداع فریم های فنری سازه ساختمان های بلند مرتبه توانست تاثیر عظیمی در شکل‌گیری و تداوم ساختمان های بلند مرتبه در شیکاگو بر جای بگذارد. یافتن ساده ترین و صریح ترین راه حل برای مسایل ساختمانی اساس مکتب شیکاگو را بوجود می آورد. اسکلت آهنی، ” پی شناور” که مناسب با خاک سست شیکاگو است اختراع معماران این مکتب است.
پنجره های بزرگ نیز که طول آن در جهت افقی قرار گیرند برای نخستین بار توسط این معماران بکار رفت و پنجره های شیکاگو نامیده شد. این پنجره ها نیز دستاورد استفاده از اسکلت فلزی و عدم وجود دیوارهای باربر بود. اهمیت این مکتب از نظر تاریخ معماری این است که در قرن ۱۹ به جدایی بین فن ساختمان و معماری (مهندس و معمار) پایان دادند .
شاگردان این مکتب کوشیدند تا از فرم های پیچیده گذشته دوری جویند و فرم های خالص بیافرینند که وحدت فن ساختمان و معماری را میسر سازد. از مهمتریت ساختمانهای مکتب شیکاگو: ساختمان لایتر اثر ویلیام لوبارن جنی؛ ساختمان رلیانس ۱۸۹۴ اثر برنهم؛ ساختمان فروشگاه پیر لسکات ۱۸۹۹-۱۹۰۶ اثر سالیوان. اولین ساختمان بلند مرتبه واقعی توسط ویلیام له بارون جنی به نام ساختمان بیمه به سال ۱۸۸۴ در شیکاگو ساخته شد (تخریب به سال ۱۹۳۱) این ساختمان ۱۰ طبقه به صورت اسکلت فلزی و بدون دیوارهای باربر، به اجرا در آمد.
ساختمان ریلانس و بیمه
دَنیل هادسن برنم وجان ولبورن روت (john wellborn root) معمارانی بودند که در بین سال‌های ۱۸۸۹ و ۱۸۹۱ ساختمان موندناک (monadnack) را به اجرا در آوردند. این ساختمان در تاریخ مکتب شیکاگو به عنوان آخرین بنایی است که به شیوه این مکتب ساخته شده، و در آن از دیوارهای باربر و مصالح بنایی استفاده شده است. ساختمان موندناک در ۱۶ طبقه با نمای آجری و با پنجره هایی به سبک شیکاگو- که در فضایی سیال را در داخل ساختمان القا می ساخت- به اجرا در آمد.
اسکلت فلزی ساختمان در داخل دیوارهای باربر تعبیه شده است برنم بین سال های ۱۸۹۰ و ۱۸۹۴ در شیکاگو ساختمان ریلاینس (raliance) را به اجرا در آورد.
اسکلت فلزی ساختمان را در هماهنگی کامل با نمای آن طراحی نمایند. ساختمان ریلاینس شبیه به یک برج شیشه ای است که در ۱۵ طبقه و با پایه هایی از سنگ تیره ی هموار ساخته شده و با موزائیک روشن و شیشه های بدنه اصلی آن در تضادی شدید است. حجم سبُک و ظاهراً بی وزن نماهای آن که به امتداد های عمودی تقسیم شده اند، نوید بخش سازه های فولادی اواسط قرن بیستم بود.
اندیشه های لویی سالیوان جایگاهی بس رفیع در حیطه تاریخ نظری معماری مُدرن دارد. بخشی از این اندیشه ها باعث گرمی بازار عملکردگرایان شده. اکثر نویسندگان تاریخ معماری مُدرن از سالیوان به عنوان پدر «عملکردگرایی مُدرن» نام برده اند، و عمده استدلال آنها نیز جمله معروف او است: «فُرم تابع عملکرد است» (form follows function’) که ظاهراً برای اولین بار در سال ۱۹۶۸ در رساله ای که به موضوع بناهای بلند مرتبه اختصاص داشته بیان گردیده است.
سالیوان ساختمان وین رایت (wainwright) را با همکاری دنکمار ادلر در سینت لوییس طراحی نمود. ساختار فولادی طرح شبکه ای چهار خانه است که دیوارها در آن تقلیل یافته اند. سالیوان در طرح بازسازی ساختمان فروشگاه کارسن پایری اسکات (Carson pirie scott) و کمپانی، سعی نمود که آموزه های ساختمان وین رایت را به طور وسیع به کار برد.
ساختمان لارکین اثر رایت
ساختمان وین رایت اثر سالیوان
ساختمان لارکین
همسو با معماران مکتب شیکاگو، فرانک لوید رایت نیز ساختمان لارکین(larkin) را تحت تاثیر آموزه ها و تجاربی که از کار در دفتر سالیوان کسب کرده بود به شیوه مکتب شیکاگو طراحی نمود.
این ساختمان بنایی اداری بود که فضاهای داخلی آن در اطراف فضایی مرکزی (وُید)، که از طریق یک سقف شیشه ای نور می گرفت، طراحی شده بود. از بیرون تنها یک نمای شکوهمند به شکل یک منشور پیدا بود که در چهار گوشه ای آن برج های برجسته یکدستی قرار داشتند. این برج ها، در واقع، راه ژله های ساختمان را در دل خود جای داده بودند و در داخل دیوارهایشان، کانال های جریان هوا تعبیه شده بود. این ساختمان یکی از اولین نمونه ساختمان هایی بود که همسو با شرایط اقلیمی طراحی شد.
منبع : pickcad.com
