مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو
پاینو و راجرز، اوو آروپ و همکاران
پاریس ، ۱۹۷۷-۱۹۷۱
مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو توسط رنزو پیانو (-۱۹۳۷)، ریچارد راجرز (-۱۹۳۳) و آوو آروپ و همکاران با همکاری پیتر رایس (۱۹۹۲-۱۹۳۵) و با الهام از پروژه سال ۱۹۶۰ گروه آرشیگرام، گروهی از معماران ایده آل گرا، طراحی و اجرا شد. این ساختمان باید قابل انعطاف می بود و برای کاربری مجموعه ای از فعالیتهای فرهنگی شامل: کتابخانه، موزه، فضاهای نمایشگاهی، مرکز تحقیقات، سینما، تئاتر و تالار موسیقی طراحی می شد. چنین نیازهای عملکردی که پیانو آنها را مکانی انعطاف پذیر در برابر هر نوع عملکرد” نامیده بود موجب شد بهترین و جذاب ترین طرح با قرار گرفتن کل تاسیسات مکانیکی ساختمان و مسیر حرکتی افراد در بخش بیرونی آن تامین گردد.
این طرح دارای یک دهانه باز و بدون ستون به طول ۴۴/۸ متر با ۶ متر فضای بیرونی بود که با سازه ای مناسب پوشانده شده بود. این خلاصه ای از نیازها و ویژگیهای طراحی بود. یکی از اعضای گروه آروپ برای سازه طرح استفاده از یک تیر معلق که در انتهای طره ای کوتاه با نام تیر گربر قرار می گرفت را پیشنهاد داد. برای اجرای این پروژه راه حل مهندس آلمانی هاینریش گربر (۱۹۱۲-۱۸۳۲) که این حالت سازه ای را برای طرح پل هایی مانند پل هاس فورث (۱۸۶۷ – ۱۸۶۶)، قدیمی ترین پل فلزی طره ای در جهان، بکار برده بود، استفاده شد.
در مرکز فرهنگی پمپیدو از تیرهای مضاعف ماهیچه دار متصل به همان تیرهای فولادی از نوع تیرهای گربر که دارای سوراخ هایی در سطح بالا بود و به ستون هایی به قطر ۸۰۰ میلیمتر متصل شده بود، استفاده شد. ستون ها به روش نیروی گریز از مرکز ساخته شده بودند تا به یک دیوار ضخیم در قسمت انتهایی بدون افزایش تمامی قطر ستون دست یابند.
این مطلب را از دست ندهید…
انتهای تیرهای گربر با بست های مدور و توپر به تکیه گاه های روی زمین متصل شدند. تیرهای گربر از نظر هنری و عملکردی برای انتقال نیروی اعضا افقی و عمودی، با عملکرد طره ای طراحی شده بودند و خرپاهای اصلی را بدون آنکه نیاز به غلبه بر گشتاورهای خمشی بزرگ باشد قادر می ساختند بارهای وارده را به زمین انتقال دهند. بدین ترتیب همان راه حل سازه ای که در قرن نوزدهم به کمک اعضا سازه ای ریخته شده از آهن مورد استفاده قرار گرفته بود، مشکل سازه ای یکی از شاهکارهای معماری قرن بیستم را به خوبی حل کرد.
منبع : تحریریه پیک کد