سالن تشریفات شیکاگو
لودویگ میس وندروهه – فرانک جی . کورناکر
شیکاگو ، ۱۹۵۴-۱۹۵۳
تاریخ شناس معماری، فرانتس شولتز ، پروژه میس وندروهه را که در کنار دریاچه شیکاگو قرار گرفته است این گونه توصیف می کند: هیچ ساختمان دیگری تا این اندازه جذاب و خلاقانه از نظر شیوه معماری و یا این گونه برجسته و متمایز در بیان ساخت خود نبوده است. از داخل، سقف بلند آن به گونه ای است که گویی سقف به خودی خود به آن نقطه منتقل شده است و ارتباط آن با خرپاهای تکیه گاهی و ستون ها به نحو مناسبی تامین شده است …. از خارج، ساختمان همچنان باشکوه و واضح است و مشخص کننده معماری مستحکم و قدرتمند آن می باشد. توانایی میس برای ایجاد کارهای هنری عالی و ناب که هیچ گونه تناقضی با معانی عقلی ندارند هرگز قبل از این پروژه چنین واضح و آشکار نبود.”
میس وندروهه روی این پروژه که بزرگترین دهانه سازه ای را در کارهای وی داشت با سه دانشجوی فارغ التحصیل از ای.ای.تی (IIT)، هنری کانازاوا ، پائو چی جانگ و یوجیرو میوا و مهندس سازه مورد علاقه وی، فرانک جی. کورناکر (۱۹۷۵-۱۹۰۱) کار کرد.میس وندروهه همیشه به راه حل های سازه ای روشن و آشکار در ساختمان های خود علاقه مند بود. البته تحت تاثیر این عقیده که بیشتر مهندسان سازه از همه چیز درباره ساخت ساختمانها آگاهند، ولی درباره سازه ساختمان ها ناگاه هستند!!” نیز قرار داشت. میس به خوبی ارزش حس همکاری خود را با مهندس امریکایی فرانک کورناکر تشخیص داد. وندروهه مهندسی خوب را ارج می نهاد” چیزهایی وجود دارد که بدون مهندسی هرگز انجام نمی شود. من فکر می کنم مهندسان معمار باید چیزهای بسیاری را در مورد مهندسی سازه بدانند و مهندسان سازه باید مقداری در مورد معماری آگاهی داشته باشند. ”
ساختمان سالن تشریفات
زیر بنای ساختمان سالن تشریفات ۷۲۰ فوت مربع و ارتفاع آن ۸۵ فوت بود. برای دست یافتن به فضایی باز و بدون ستون سازه سقف از دو تیر اصلی فولادی به ارتفاع ۳۰ فوت با فلنج هایی به ابعاد ۱۴ اینچ که روی شبکه ای به ابعاد ۳۰×۳۰ فوت قرار گرفته بود، تشکیل شده بود. سقف توسط خرپاهایی به ارتفاع ۶۰ فوت و ستون هایی با فاصله ۱۲۰ فوت از جنس بتن مسلح نگاه داشته می شد و از هر طرف به طول ۶۰ فوت در گوشه ها طرح شده بود.
مهاربندی های ضربدری از لبه های بیرونی خرپاهای سه بعدی سقفی به درون ستونها کشیده شده بودند. پوشش نهایی از سنگ مرمر سیاه و سبز، سنگ گرانیت به رنگ های خرمایی، قهوه ای تیره و سیاه و پانل های آلومینیومی که بین عناصر سازه ای را پر می کرد، تشکیل شده بود. کف سالن اصلی حدود ۱۰ فوت پایین تر از سطح دسترسی ورودی قرار داشت تا ارتفاع آن افزایش یابد. یک راهروی مسقف با ستون هایی در اطراف آن به عرض ۲۰ فوت در پیرامون ساختمان قرار داشت. حداکثر گنجایش این سالن ۵۰ هزار نفر بود. آرتور درکسلر ، مسئول موزه هنرهای مدرن، پروژه سالن تشریفات را به عنوان یک تصویر بسیار شگفت انگیز از معماری قرن بیستم توصیف می نماید.
این مطلب را از دست ندهید…
کانازاوا زمانی را که آنها روی پروژه سالن تشریفات کار می کردند به یاد می آورد. صبح روزهای شنبه طی دوران تحصیل میس و کورناکر به کلاس آنها می آمدند و کارهایی را که قرار بود آنها در طول هفته انجام دهند کنترل می کردند. فضای کار بسیار راحت بود و تغییرات در ایده های اولیه همچنان ادامه داشت. حدود یک ساعت کارگاه را تعطیل می کردیم و به یک رستوران چینی در محله چینی ها که خیلی دور از محل اقامت ما نبود می رفتیم. پس از صرف نهار، شوخی بین میس و کورناکر شروع می شد. آنها از شوخی لذت می بردند و در عین حال به یکدیگر احترام می گذاشتند.
کورناکر زمانی را به یاد می آورد که پیمانکاران شمع های مورد نیاز برای اجرای ستون ها را به ساختمان پلاک ۸۶۰ آپارتمان های منطقه لیک شور حمل می کردند. شبکه ای که از تونل ها، جاده ها، کانال ها و غیره به صورت خطوط متقاطع در زیر شهر شیکاگو تشکیل شده بود که به سمت جنوب و شمال در عرض رودخانه شیکاگو در هر مسیر کشیده شده بود. با این حال از مسیرها و تعداد مجراهای آب در محل آگاهی کامل وجود داشت و علیرغم انجام محاسبات ریاضی گسترده و پیچیده کورناکر برای اطمینان از کار تا انتقال آخرین شمع در محل حضور داشت.
پروژه های میس و کورناکر
میس و کورناکر در تمامی پروژه هایی که میس مسئولیت طراحی معماری آن را بر عهده داشت با یکدیگر همکاری کردند. این پروژه ها شامل: آپارتمان های پرومونوتری(۱۹۴۹)، خانه ۵۰×۵۰ ( ۱۹۵۱ – ۱۹۵۲ ) سالن کراون (۱۹۵۶–۱۹۵۲) و ساختمانهای مسکونی آی. آی. تی (IIT) بود. میس همچنین به عنوان مشاور در طرح سازه ساختمان سیگرام در نیویورک (۱۹۵۸-۱۹۵۴) که در آن از یک قاب خمشی خالص استفاده شده بود، با کورناکر همکاری کرد. کورناکر که یک دفتر مهندسی کوچک در شیکاگو داشت بر روی پروژه ایندیانا ترن پایک و بخشی از سیستم بزرگراه شرقی – غربی فدرال نیز کار کرد و حرکت تازه ای را در مهندسی سازه که ناشی از بلند پروازی معماران برای تحقق بخشیدن نظریات آنها بود پایه گذاری کرد. در اواخر دهه ۱۹۵۰ کورناکر در خانه ماند و برای فردی به نام برتراند گلدبرگ طراحی های سازه ای انجام داد.
نقد و تمجیدات لودویگ میس وندروهه – فرانک جی . کورناکر
مهندس معمار، بن وس هنگامی را که در طی ساخت ساختمان شماره ۸۶۰ به بالای آن رفته بود، به یاد می آورد و اینکه چگونه بادی که از روی دریاچه می وزید سبب میشد قاب فولادی که توسط یک مهندس آزاد، فرانک کورناکر” طراحی شده بود، به حرکت در آید که البته هنوز هم همان گونه است.
مهندس معمار، ژاک برونسون داستانی را از یک مهمانی در آپارتمان فوقانی این ساختمان که در آن کورناکر و اور آروپ نیز حضور داشتند نقل می کند:” توفان وحشتناکی بود و باد شدیدی می وزید. این ساختمان ها بسیار سبک بودند و البته کورناکر نیز مهندس بسیار شجاعی بود و ساختمانها هم قابل انعطاف بودند. در حمام آپارتمان، شما می توانستید عقب و جلو رفتن آب را مشاهده کنید. آروپ مشغول نواختن آهنگی با پیانو بود و در همان حال به سمت کورناکر برگشت که ناگهان چراغها در اثر انفجار لامپ ها خاموش شدند. آروپ همچنان که مشغول نواختن پیانو بود به سمت کورناکر برگشت و گفت: قابل انعطاف، این طور نیست؟”
منبع : تحریریه پیک کد