پایانه بین المللی واترلو
طراح : نیکلاس گریمشاو ، آنتونی هانت
لندن ، ۱۹۹۳-۱۹۸۶
طراحی پایانه جدید واترلو توسط گریمشاو (-۱۹۳۹) و تونی هانت (-۱۹۳۲) انجام شد. شکل پیچیده و ابعاد معدود زمین پروژه و پنج سکوی قطار مورد نیاز، تعیین کننده فرم سازه ای این پایانه قطار برای پذیرش قطارهایی از شهرهای پاریس و بروکسل بود. سازه ساختمان بطول ۴۰۰ متر، متشکل از ۳۶ قوس در دهانه های متفاوت بود. دهانه نزدیک ترین قوس به واترلو ۵۵ متر و دهانه کوچکترین قوس برابر ۳۵ متر بود که در ورودی پایانه قرار داشت.
هر قوس از دو خرپای منحنی تشکیل شده بود که دارای اتصالات مفصلی با یکدیگر بودند. خرپای بزرگتر در جبهه شرقی قرار گرفته بود و دو عضو فشاری از لوله های توخالی با فرم تلسکوپی عناصر فوقانی آن را تشکیل می داد. یک میله کششی توپر کوچکتر و منفرد نیز در قسمت زیر خرپا به عنوان عضو کششی برای ممانعت از تغییر شکل خرپا تحت بارهای وارده قرار گرفته بود. به سبب عدم تقارن مقاطع قوسها، خرپای کوچکتر از دو میله کششی به عنوان اعضا بیرونی و یک میله فشاری داخلی تشکیل گردید که به طور معکوس قرار گرفته بود.
این مطلب را از دست ندهید…
روی خرپای بزرگتر با شیشه و فولاد ضدزنگ پوشانده شده بود، در حالی که خرپای کوچکتر در داخل کاملا شفاف بود و اعضا به صورت نمایان در معرض نمایش بودند. در واقع محدودیت های زمین پروژه موجب ایجاد یک معماری بدیع و سازه ای نوین گردید که ادامه همان سنت نوآوری در طراحی ایستگاه های راه آهن انگلستان بود که از قرن نوزهم در لندن با طرح ایستگاه های کینگز کراس ، لوئیز کابیت (۱۸۵۲-۱۸۵۱) ، پادینگتون آی.کی .برونل (۱۸۵۴-۱۸۵۱) ، سنت پانکراس و دبلیو.اچ.بارلو (۱۸۶۸-۱۸۶۳) آغاز شده بود.
منبع : تحریریه پیک کد